Barok obejmuje niemal dwa stulecia i uchodzi za jedną z najbarwniejszych i najbardziej szokujących epok. Od soboru trydenckiego rozpoczęła się kontrreformacja, czyli zaciekła walka o umocnienie kościoła katolickiego, po tym jak w epoce renesansu podważono wiele autorytetów i wytknięto duchownym wykorzystywanie wiernych. Za sprawą intensywnych badań Galileusza i Izaaka Newtona rozwinęły się nauki ścisłe, w filozofii królowali Blaise Pascal, Kartezjusz i Baruch Spinoza. Wojny i kontrreformacja niosły silne poczucie niepewności. Ludzie zainteresowali się sensem istnienia, a w sztuce zdecydowanie dominowała tematyka śmierci. W postawach ludzi można było obserwować skrajności: od dewocji po libertynizm, zakładający całkowitą swobodę. Malarstwo flamandzkie, holenderskie i hiszpańskie miało stać się wizytówką tej epoki, a nazwiska takie jak Rubens, Vermeer, Rembrandt, Valezquez i El Greco zasiliły listy najważniejszych malarzy w dziejach. W Polsce rozpoczął się konflikt ze Szwecją, a także nasilona działalność innowierców.
W 1611 roku Zygmunt III Waza przeniósł stolicę kraju z Krakowa do Warszawy, a czterdzieści lat później po raz pierwszy zastosowano liberum veto. W drugiej połowie siedemnastego wieku zaczęto wydawać pierwsze polskie czasopismo, Markuriusz Polski. W niektórych krajach barok poprzedził okres przejściowy, zwany manieryzmem. Najszybciej nowe prądy wykrystalizowały się w Hiszpanii i we Włoszech, a Francja pod rządami Ludwika XIV stała się nową stolicą Europy. To właśnie wówczas powstał Wersal, a w teatrach francuskich królował obrazoburczy i niezwykle zdolny Molier. W języku poetyckim dominowała skrajna wirtuozeria, zwana marinizmem, gongoryzmem lub konceptyzmem. Zresztą przesada była na porządku dziennym w wielu dziedzinach, podobnie jak pompa i blichtr. Rozwinęła się poezja dworska oraz mieszczańsko-plebejska, zwana sowizdrzalską.
Barok to jedna z największych epok w historii, pozostawiła nam tyle zabytków, które możemy podziwiać po dziś dzień.