Jest to rodzaj malarstwa, które powstało we Włoszech. Jego prekursorem był Andrea Mantegna. Malarstwo kwadraturowe iluzjonistyczne przedstawia fikcyjną architekturę, głównie na stropach i sklepieniach w ujęciu di sotto in su. Nierzadko widczone było we freskach wnętrz renesansowych i barokowych. Po Mantegnie, którego pierwszym tego typu dziełem była namalowana w 1474 roku okrągła galeryjka ukazująca niebo w kopule Camera degli Sposi pałacu książęcego w Mantui.
Igor Mitoraj – polski artysta, który porzucił malarstwo na rzecz rzeźby
Malarstwo kwadraturowe kontynuował Antonio Allegri da Correggio w swoich malowidłach sklepiennych w Parmie w pierwszej połowie XVI wieku. W XVII weku najważniejszym ośrodkiem malarstwa kwadraturowego była Bolonia, gdzie działał Giambattista De Curti i jego następcy. Kwadraturzyści tworzyli fikcyjną różnorodną architekturę, a perspektywę sklepień wykreślano, stosując nie pionowo, lecz poziomo ustawioną płaszczyznę rzutów i wyznaczony punkt zbiegu linii pionowych. Jednym z najsłynniejszych teoretyków i praktyków malarstwa kwadraturowego był jezuita Andrea Pozzo, autor fresku w kościele San Ignazio w Rzymie. Ten rodzaj malarstwa oprócz Włoch przyjął się również w Niemczech, a także w Polsce (XVIII wiek).
